Produkcja wosku w naszych pasiekach jest bardzo mała, prawie nie wystarczająca na własne potrzeby. Główną masę wosku uzyskuje się obecnie z przetopienia starych plastrów, znacznie mniej z zasklepów i przypadkowo wyciętych języczków. Przy przetapianiu plastrów pena ilość wosku pozostaje w zboinach – jest ich tym więcej, im straszy był plaster oraz im więcej pokoleń pozostawiło w komórkach oprzędy. W bardzo starych plastrach może być tak dużo zboin, że wchłaniają one cały zawarty w plastrze wosk. Ponieważ pszczelarze ociągają się ze zmianą plastrów gniazdowych, ilość wydobywanego wosku często jest nie wystarczająca do sporządzenia węzy o takiej samej powierzchni. Oczywiście nieracjonalnie byłoby zmieniać plastry zbyt jasne, o ile nie są one wadliwie zbudowane. Najlepszą regułą jest coroczna zmiana w okolicach obfitych w pożytki 1/3, a w ubogich 1/4 wszystkich ramek gniazda (3 – 4 ramki na pień rocznie).
Na wyprodukowanie wosku muszą pszczoły zużyć pewna ilość miodu lub pyłku. Przypuszcza się, że na wyprodukowanie 1 kg wosku pszczoły zużywają od 3,5 do 3,6 kg miodu. W momencie gdy ilość karmicielek wzrasta do takiego poziomu, że w ulu powstaje nadmiar mleczka, skierowują go pszczoły na produkcję wosku. W okresach tych wosk wydziela się jak gdyby samorzutnie bez względu na to czy pszczoły mają miejsce do budowy nowych plastrów. Jeżeli takiego miejsca nie ma, pszczoły gubią łuseczki woskowe i wydzielany wosk marnuje się bezużytecznie. Jeżeli temu zapobiegnie się przez dodawanie węzy, pewna część rocznej produkcji wosku potrzebnego dla rodziny nie będzie pociągała za sobą dodatkowego zużycia miodu. Dopiero po przekroczeniu pewnego minimum koszt produkcji wosku zacznie stopniowo wzrastać i odbijać się na zbiorze miodu.
Ponieważ jednak zmuszanie młodych pszczół do produkcji wosku powstrzymuje rozwój nastroju rojowego, dzięki czemu nasilenie pracy nie spada, ogólny zbiór miodu nie maleje, lecz wzrasta.
Ramka pracy. Oprócz dodawania węzy i zmiany starych plastrów w celu powiększenia produkcji wosku, stosuje się tzw. ramkę pracy. Jest to ramka ustawiona jako pierwsza z brzegu gniazda, podzielona poziomo na 2 – 3 części dodatkowymi poziomymi beleczkami. Od spodu górnych i dodatkowych beleczek nakleja się 0,5 cm paski węzy. Pszczoły wyciągają na nich plastry przeważnie trutowe. Budowę tę należy co kilka dni wycinać, aby nie dopuścić do rozpoczęcia wychowu trutni. Jeszcze lepiej przygotować specjalne ramki z odejmowaną górną beleczką. 10 cm poniżej końców bocznych beleczek w ramce dadanowskiej i 15 cm w ramkach warszawskich umieszcza się dodatkową beleczkę, pod którą cała przestrzeń wypełni się węzą. Plater ten wyciągnięty do normalnego stanu służy do czerwienia. Aby można było taką ramkę zawiesić, przebija się u góry bocznych beleczek wąsy z bednarki. Górną beleczkę luźno nakłada się od góry przyklejając do niej pasek węzy. Pod odbudowaniu dolnej części przenosi się ramkę pracy między czerw. W silnej rodzinie można stosować do 3 takich ramek. W jesieni ramki przenosi się na brzeg i przy układaniu gniazd na zimę usuwa.
Ramka pracy daje jednocześnie pewne wskazówki dotyczące stanu rodziny. W sytuacji, gdy rodzina rozpocznie szykować się do rójki, produkcja wosku spada, a pszczoły najczęściej budują w ramce pracy miseczki. Również w czasie zaginięcia matki praca ustaje.
Wszystkie kawałeczki wosku należy skrzętnie zbierać (języczki, mateczniki itp.). śmieci zimowe również zawierają nieco wosku, trzeba je przesiać przez sito z otworkami, które zatrzymałyby martwe pszczoły. To co pozostanie w sicie palić a wysiewki przetopić.