Rójka, samodzielne rozdzielanie się rodziny w okresie przedpożytkowym, najczęściej z punktu widzenia pszczelarza, przynosi stratę. Zysk
z powodu powstania nowej rodziny nie równoważy straty w miodzie. Nie zawsze jest to słuszne. Są okolicy o bardzo obfitym i długim pożytku, gdzie powstałych na skutek rujki rodzinach jeszcze przed zakończeniem pożytku nagromadzi się tak dużo lotnych pszczół, że zniosą one znacznie więcej miodu niż mogłoby zebrać potomstwo jednej matki. Jednak okolic takich w Polsce jest bardzo niewiele. Chociaż w wyniku rójki ogólna ilość pszczół wzrośnie, to jednak łączy ich zbiór nie zrównoważony zwiększonego spożycia własnego. Zwiększenie pasieki można uzyskać znacznie mniej kosztownym sposobem i dlatego zwalczanie rójki ma w naszych warunkach szczególnie ważne znaczenie.
Do wywołania nastrojów rojowych przede wszystkim przyczynia się nadmiar młodych pszczół – karmicielek, następnie nieco zmniejszona skutkiem starości maksymalna produkcja jaj przez matkę. W tym wypadku krytyczna granica przewagi karmicielek w stosunku do czerwiu zostaje prędzej osiągnięta. Ciasnota w ulu, brak miejsca do składania miodu i poszerzania czerwienia oraz wysoka temperatura panująca w ulu również przyczyniają się do rozwoju nastroju rojowego.
Wszystkie sposoby zwalczania rójki w zasadzie sprowadzają się do usunięcia tych przyczyn. Z chwilą dojścia rodzin do dużej siły, o ile pożytek główny jeszcze nie nadszedł, trzeba odbierać tym rodzinom nadmiar młodej pszczoły i krytego czerwiu. Czerw ten i pszczoły używa się do zasilania tych rodzin w pasiece, które opóźniają się w rozwoju. Aby w jeszcze większym stopniu przywrócić naruszona równowagę miedzy karmicielkami a czerwiem, zbyt silnym rodzinom po odebraniu krytego czerwiu można dodać z rodzin słabych młody czerw. Bardzo duże znaczenie ma zmuszanie pszczół do produkcji wosku (dodawanie węzy, ramka pracy itd.).
Bez względu na to, że główny pożytek jeszcze się nie rozpoczął, silnym rodzinom należy dać nadstawki lub uzupełnić ramkami magazyny by zmniejszyć ciasnotę w ulu. Gorąco i zaduch zwalcza się przez zwiększenie wentylacji oraz ocienianie ula. Pewne ochłodzenie gniazda
i zwiększenie wentylacji uzyskuje się przez wstawienie węzy miedzy ramki z czerwiem. Jeżeli w całej pasiece jest równa siła rodzin, nadmiar młodych pszczół można zużytkować do tworzenia nowych rojów (odkładów). Pszczelarz przy tym sam decyduje o stopniu osłabienia rodzin oraz nie dopuszcza do innych ujemnych skutków związanych z rójką, jak np. ucieczka roju, możliwość straty wyjątkowo cennej matki itp.).
Nie wszystkie pszczoły są jednakowym stopniu skłonne do rójki. Toteż dobór matek z rodzin mniej rojnych jest jednym ze sposobów przeciwstawiania się rójce. Wyłamywanie miseczek oraz mateczników zaczerwionych w pewnym stopniu obniża stany rojowe i należy je stosować. O ile jednak w matecznikach wylęgły się larwy, a pszczoły złożyły tam większe ilości mleczka, nastrój rojowy staje się tak silny, że trudno jest już go przełamać. W miejsce usuniętych mateczników pszczoły natychmiast zakładają nowe. Wynik takiej walki pszczelarza
z pszczołami często kończy się tym, że rój wychodzi nie mając w ulu matecznika i dopiero po odejściu roju pszczoły zakładają mateczniki ratunkowe. W tych wypadkach bardziej racjonalne jest odbieranie matki względnie dopuszczenie do wyjścia roju i po zabraniu z niego matki zwrócenie go do macieraka. Rodzina opanowana chęcią do rójki pracuje o wiele mniej wydajniej. Przedłużanie się takiego nastroju jest niewskazane.